3. Manuskrypt Wojnicza
Ta znaleziona księga oprawiona w skórę do dziś jest tajemnicą. Składała się ona pierwotnie ze 136 dwustronnie zapisanych welinowych kart Nikt nie wie w jakim języku została ona napisana, autor jak i jego pismo do dziś są nieznany. Rękopis pochodzi od Wilfrida Wojnicza, polskiego sprzedawcy książek, który kupił go w 1912 roku. Manuskrypt Wojnicza był badany przez wielu zawodowych i amatorskich kryptologów, w tym amerykańskich i brytyjskich łamaczy kodów zarówno z okresu I wojny światowej, jak i II wojny światowej. Nikt jeszcze nie złamał tekstu w sposób wyraźny, przez co manuskrypt stał się słynnym przypadkiem w historii kryptografii. Tajemnica znaczenia i pochodzenia rękopisu pobudziła wyobraźnię, czyniąc rękopis tematem powieści i spekulacji. Żadna z wielu hipotez zaproponowanych w ciągu ostatnich stu lat nie została jeszcze zweryfikowana. Swoją nazwę zawdzięcza odkrywcy Michałowi Wojniczowi, polskiemu antykwariuszowi i kolekcjonerowi, który w 1912 nabył rękopis od jezuitów z willi Mondragone we Frascati. Rękopis Wojnicza był i jest przedmiotem intensywnych badań, prowadzonych przez profesjonalnych kryptologów i amatorów, jednak bezskutecznie. Ciekawostką jest fakt, iż badania pergaminu, na którym spisano rękopis, przeprowadzone metodą datowania radiowęglowego w latach 2009–2011 na University of Arizona wykazały, że powstał między 1404 a 1438.
