Imperium mongolskie
Imperium mongolskie u szczytu zasięgu posiadało pod rządami Kubilaj-Chana 33 miliony kilometrów kwadratowych, na których zamieszkiwało przeszło 25,6 procent ówczesnej populacji ludzi (429 milionów ludzi). Trzynastowieczne państwo mongolskie u szczytu rozwoju obejmowało Azję Środkową, południową Syberię, północne Chiny, Ruś i Bliski Wschód. Pierwotnie wyżyna mongolska zamieszkiwana była przez koczownicze ludy, które to jeszcze w XII wieku rozpoczął jednoczyć Temudżyn. Miało to rację bytu, bowiem w ówczesnym czasie sytuacja na lądzie była przez to niestabilna, a ludy walczyły między sobą, nie posiadając jako takich wspólnych wartości. Pozycję Temudżyna jako władcy przejął Czyngis-Chan. Plemiona wchodzące w skład nowego państwa stały się znane jako Mongołowie. Rozpoczął on ekspansję na nieznaną wcześniej skalę. Jego dzieło kontynuowali późniejsi władcy, jednak do czasu. Wraz ze śmiercią Temura, w kraju zapanował chaos. Mongolska dynastia Yuan upadła w 1368 roku, a Państwo podzieliło się 4 części. Późniejsi władcy na tych terytoriach nie byli w stanie utrzymać tak wielkich ziem, co dało początek końca imperium.
[post_pagination]
