2. Arystoteles
Arystoteles był jednym z najwybitniejszych filozofów greckich, zaraz obol Platona oraz Sokratesa. Stworzył on równie spójny system filozoficzny jak Platon i nie ma co ukrywać – bardzo mocno się nim wzorował, niejako przerabiając myśl platońską na własną mantrę i zrozumienie rzeczywistości. Arystotelizm, bo taka jego nazwa, rozwijał się zarówno w starożytności, jak i w późniejszych epokach. System ten oplatał swoim zasięgiem rożne dziedziny, nie tylko samą filozofię, co także teologię i nauki przyrodnicze. Arystoteles krytykował idealizm obiektywny Platona i jawni okazywał to już będąc jego uczniem. Krytykował on m. in. platońską teorię anamnezy. Według niego ludzie nie posiadają ukrytej pamięci ze świata idei, którą z czasem odkrywają. Jego zdaniem cała ludzka nauka pochodzi ze świata rzeczywistego.
Był on twórcą logiki. Doszedł do wniosku, że aby uporządkować ludzkie myśli i wskazać, które są właściwe, niezbędnym jest by stworzyć naukę, która w tym pomoże. Arystoteles przedstawił koncepcję formy oraz materii. Odrzucił on platoński dualizm rzeczy materialnych i idei, które w jego mniemaniu nie pomagają poznać innych rzeczy. Jego zdaniem istota rzeczy, czyli można by rzecz swego rodzaju substancja – zawiera się w niej samej. Na miejsce platońskiej idei weszła materia i forma. Forma to dokładnie rzecz ujmując odpowiednik platońskiej idei, z tą różnicą, że nie była ona niezależnym bytem, a czymś co nadaje kształt i postać materii – tworzywu. Porównywane jest to wody i naczynia lub do rąk garncarza, który lepi coś z gliny.
Arystoteles był także twórcą teorii państwa. Twierdził on, że państwo jest naturalną formą społeczeństwa i człowiek z natury jest stworzony by w takiej formule żyć. Ustrój powinien być dopasowany do ludzi w nim żyjących, stąd też nie każdy ustrój będzie dobry dla ogółu. Jedne społeczeństwa wymagają monarchii, inne zaś dobrze funkcjonują w warunkach demokracji.
